Rasy

konie andaluzyjskie

konie andaluzyjskie, koń andaluzyjski, koń rasy andaluzyjskiejKonie andaluzyjskie, koń andaluzyjski inaczej konie hiszpańskie, to po koniach pełnej krwi angielskiej jeden z elitarnych przedstawicieli ras końskich. Pochodzi ze starej Hiszpanii, konkretnie okolic Jerez de la Frontera, Kordowy i Sewilli, gdzie o czystość ich rasy dbali miejscowi mnisi.
  • Pochodzenie

    • Konie andaluzyjskie pochodzą od kuców Sorraia, które występują jeszcze w niewielkiej liczbie w Portugalii. W żyłach zwierząt tej starożytnej rasy płynie krew orientalna. Konie iberyjskie były tak cenione, że ich wywóz bez zezwolenia karano śmiercią. Klasztory z rejonów południowych utrzymywały najczystsze linie. W drugiej połowie naszego tysiąclecia konie hiszpańskie występowały na wszystkich dworach książęcych jako szczyt końskiej arystokracji. Wraz z ograniczeniem zastosowania ciężkich koni rycerskich nastąpił rozwój szkół jazdy, które dały początek dzisiejszej konkurencji ujeżdżenia. Hiszpańskie konie szlachetne wywarły duży wpływ na inne rasy, np. lipicańską, fryderyksborską, kladrubską, neapolitańską i fryzyjską. Księgę hodowlaną założona w roku 1912 i odtąd hoduje się tę rasę pod nazwą Pura Raza Espanola.

  • Budowa

    • Szlachetny koń rasy andaluzyjskiej o cechach budowy charakterystycznych dla koni iberyjskich., szczególnie przydatny do wyższej szkoły jazdy. Zwięzłej budowy, średnio duży, muskularny, o eleganckich ruchach i dużych zdolnościach do skoków. Głowa sucha i szlachetna, o profilu prostym lub lekko wklęsłym. Szyja mocna, wysoko osadzona. Łopatki ukośne, nadpęcia krótkie. Kończyny suche, czasami nieco zbyt delikatne. Partia zadu dobrze umięśniona. Tułów krępy, z harmonijną linią grzbietu. Najczęstsze jest umaszczenie siwe, ale występuje także gniade, bułane i kare. Wysokość w kłębie 155-162 cm.

 

konie angielskie

konie angielskie, koń angielski, koń rasy angielskiejKonie angielskie, to najcenniejsi przedstawiciele ras końskich, wyróżniający się wyjątkową szybkością. Powstanie tej rasy to efekt skrzyżowania arabów z importu z miejscowymi końmi, do którego doszło na przełomie XVII i XVIII wieku.
  • Pochodzenie

    • Konie angielskie, czyli efekt przemieszania krwi z terenów Włoch i Hiszpanii oraz Irlandii i Szkocji, a także orientalnych zwierząt, były szczególnie lubiane przez królów angielskich, którzy utrzymywali kolejne stadniny. Szczególny rozwój tej rasy nastąpił w momencie objęcia władzy przez króla Karola II. Wtedy z okolic miasta Newmarket uczyniono centrum wyścigów. Trzy konie – Byerley Turk, Darley Arabian oraz Godolphin Arabian to założyciele rasy. Od Byerleya pochodzi linia Heroda, niezwykle istotna w dziejach historii, od Darley;a wywodzi się linia Eclipse’a i pierwszy wielki zwycięzca – Flying Childrens, z kolei Godolphin to ojciec linii Matchema.

  • Budowa

    • Koń angielski osiąga przeciętny wzrost w przedziale 160-162 cm, charakteryzuje się dużymi, wyrazistymi oczami, subtelna głowa pokryta się niezwykle cienką skórą, przez którą widać naczynia krwionośne. Profil jest prosty, a oczy duże. Głęboka klatka piersiowa, a w efekcie duża pojemność płuc doskonale predestynuje konia do wyścigów. Szybkości sprzyja także wydłużenie linii. Do cech typowych dla anglosaskich przedstawicieli należy także piękna, delikatna i lśniąca sierść. Jeśli chodzi o ubarwienie sierści, to zazwyczaj jest ona kasztanowa, kara i siwa.

  • Ciekawostki


    • Koń rasy angielskie niezwykle wcześnie osiągają dojrzałość i nawet w wieku 2 lat są wystawiane do wyścigów

    Koń pełnej krwi angielskiej wyróżnia się dużą odpornością fizyczną. Nie rezygnuje z walki, jest niezwykle waleczny, wrażliwy i nerwowy, co sprawia, że czasami może być też trudny do prowadzenia

konie angloarabskie

konie angloarabskie, koń angloarabski, koń rasy angloarabskiejKonie angloarabskie, koń angloarabski to rasa pochodzenia angielskiego. Popularnością cieszy się jednak nie tylko w Wielkiej Brytanii, ale także we Francji. Mimo dużej popularności na kontynencie, do dziś jednak nie zatwierdzono jej standardu.
  • Pochodzenie

    • Za konie angloarabskie w Wielkiej Brytanii uznaje się wyłącznie konie będące efektem skojarzenia zwierząt pełnej krwi angielskiej z koniem arabskim oraz następnymi krzyżówkami wstecznymi. We Francji dopuszcza się nieco więcej, choć warunek wpisu do ksiąg hodowlanych mówi o co najmniej 25 proc. krwi arabskiej. Celem wyhodowania angloaraba było stworzenie konia łączącego najlepsze cechy angloaraba i anglika, czyli moc, wytrzymałość oraz szybkość.

  • Budowa

    • Koń angloarabski zalicza się do koni średniej wielkości, przeciętnie osiąga wzrost w granicach 160-163 cm. Głowa przypomina bardziej głowę araba, niż konia angielskiego. Umaszczenie jest bardzo różne – od kasztanowego, aż do skarogniadego. Profil jest prosty, grzywa, ogon i włosy wyróżniają się delikatnością i są bardzo lśniące. Szyja konia jest dłuższa, niż u czystego araba, a kłąb wyraźniej zaznaczony. Grzbiet jest krótki, cechą charakterystyczną jest głęboka klatka piersiowa oraz skośne i mocne łopatki. Angloarab jest idealnym koniem wyścigowym, przemawiają a tym niezwykle mocne i dobrze ukształtowane kończyny. Zad konia jest długi. Podsumowując, można stwierdzić, że koń ten jest solidniejszy w budowie niż anglik.

  • Ciekawostki

    • Angloarab ze stadniny Pompadour jest duży, muskularny, idealnie nadaje się do skoków, wyścigów, jazdy terenowej i ujeżdżenia. Przedstawiciele rasy są niezwykle sprawne i odznaczają się pięknym ruchem.

    Aby zwiększyć rozmiary koń rasy angloarabskiej w Wielkiej Brytanii powszechnym sposobem jest krycie klaczy pełnej krwi angielskiej ogierem arabskim.

konie appaloosa

koń appaloosa
 
Konie appaloosa, koń appaloosa to jeden z najstarszych gatunków konia. Popularność zyskał w Stanach Zjednoczonych, gdzie uważany jest za odmianę konia tarantowego. Za oceanem wyhodowane zostały przez szczep indiański Nez Perce.
  • Pochodzenie

    • O tym, że konie tarantowe były znane już dawno temu świadczą m.in. rysunki naskalne wykonane 20 tys. lat temu. Były znane w Danii (rasa knabstrup), Francji, Wielkiej Brytanii (blagdon lub chubbarie). Najdłuższą historię ma jednak w USA, gdzie ich wyhodowaniem zajęli się wspomniani już wyżej Indianie. Ich początki na nowym kontynencie wiążą się z przywiezieniem koni hiszpańskich przez konkwistadorów. Indianie przywiązywali olbrzymią wagę do starannej selekcji, co zaowocowało powstaniem silnego, wyróżniającego się umaszczeniem konia roboczego.

  • Budowa

    • Konie Appaloosa charakteryzują się mniejszym wzrostem niż konie angielskie czy angloarabskie, wynosi ono przeciętnie w granicach od 142 do 152 cm. Do typowych cech tego konia można z pewnością zaliczyć różnorodne umaszczenie (leopard – jajowate plamy na białym tle, snowflake – plany wyraźne zwłaszcza na zadzie, blanket – biały zad bez plam, marble – równo rozłożone plamy na całym ciele, frost – białe plamy na ciemnym tle). Skóra, szczególnie przy nozdrzach, jest wyraźnie cętkowana, typową cechą apoloosa jest wyraźnie widoczna białkówka oka. Druga, typowa cecha tego konia to krótka i rzadka grzywa. Krótki, cienki i mało uwłosiony jest także jego ogon. Wyjątkowo dobre, bo mocne kopyta sprzyjają jego rekreacyjnej i wyścigowej roli. W wyniku krzyżówki apoloosa z quarter horse, do której doszło w USA, konie też mają silnie rozbudowany zad.

  • Ciekawostki

    • Koń appaloosa jest idealnym koniem do przejażdżek i wszelkiego rodzaju rekreacji, bez względu na stopień umiejętności jeździeckich. Wykorzystywany jest zarówno jako koń pasterski, wyścigowy, koń paradny czy skoczek. Pozwala na to nie tylko jego siła, ale także łagodne usposobienie, które sprawia, że koń ten jest niezwykle chętny do współpracy. To efekt hodowli Indian, którzy zwracali szczególną uwagę na to, aby apoloosa były praktyczne, wytrzymałe,s łużyły zarówno w czasie wojny, jak i polowań i dawały się układać.

konie arabskie

konie arabskie, koń arabski, koń rasy arabskiej, arabyKonie arabskie - czystej krwi arabskiej to najstarsza i bezapelacyjnie najpiękniejsza rasa koni na świecie. Koń arabski wywarł największy wpływ na kształtowanie populacji koni na całym świecie. Przykładem jest m.in. koń pełnej krwi angielskiej, który przewyższa go rozmiarami i szybkością. Ciągle jednak to araba uznaje się za najbardziej wytrwałą i wytrzymałą rasę.
  • Koń rasy arabskiej - pochodzenie

    • Dokładne pochodzenie Araba nie jest znane, swoją historię pochodzenia tej rasy mieli Beduini, którzy byli najbardziej związani z koniem arabskim, twierdzili, że powstały one z połączenia z legendarnej klaczy Baz z ogierem Hoshaba. Rozprzestrzenienie się tej rasy na innych kontynentach było efektem stopniowych podbojów islamskich, których początek datuje się na VII wiek n.e.

  • Budowa konia arabskiego

    • Araby wyróżnia kilka, charakterystycznych cech budowy. Do pierwszej, z pewnością można zaliczyć niepowtarzalną głowę – krótką, o wklęsłym profilu. Nozdrza konia są bardzo duże, podobnie oczy, które są osadzone znacznie bardziej szeroko niż w przypadku innych ras. Innym wyróżnikiem araba jest tzw. jibbbbah, czyli wypukłość między oczami w kształcie tarczy, która zajmuje przestrzeń od uszu do kości nosowej. Inną, szczególną cechą araba jest łabędzia szyja, szeroki kąt, jaki tworzy z głową nazywa się mitbah. Grzbiet konia arabskiego jest krótki i wklęsły, a tułów krótki i lekko wklęsły. Istotna cecha to także wysoko osadzony ogon. Maść araba jest przeważnie kasztanowata, siwa albo gniada. Konia wyróżnia także niezwykle delikatna i jedwabista skóra, jak również lśniąca grzywa. Ruch araba jest niezwykle płynny.

  • Ciekawostki

    • Araby mają bardzo miękkie, pokryte bardzo delikatną skórą małe i zwężające chrapy. Koń arabski wyróżnia się sposób innych ras dużą wytrzymałością. Dwa wieki temu znosiły nawet kilkudniowe rajdy pustynne. Mimo, że dziś przegrywa często w dyscyplinach, jego hodowla zwiększa się, gdyż służy do ulepszania innych ras. Ma duży temperament, choć potrafi być zarówno niezwykle ognisty, jak i łagodny.

    Z zamiłowania do koni arabskich słynął sam Napoleon Bonaparte, którego siwek poprowadził podczas bitwy pod Waterloo. Koń arabski!

konie ardeńskie

konie ardeńskie, koń ardeński, koń rasy ardeńskiej Konie ardeńskie to przedstawiciele jednej z najstarszych ras końskich w Europie. Szczególnie popularne są w rejonie Ardenów we Francji i Belgii. W wyniku selekcji z wierzchowca przeznaczonego do lżejszej pracy pociągowej, dziś, znacznie masywniejsze, hodowane są teraz jako zwierzęta rzeźne oraz wykorzystywane w pracach pociągowych.
  • Pochodzenie

    • Ewolucja tego konia nastąpiła na początku XIX wieku, kiedy skrzyżowano go z arabami, perszeronami oraz końmi bulońskimi. Efektem tej mieszanki były trzy typy koni – małe, mierzące jakieś 150 cm (dziś praktycznie nie występują), ardeńskie północne oraz auxois wyróżniające się wyjątkową siłą. Niezwykle surowy klimat, w jakim się wychowywały sprawił, że konie te są niezwykle odporne i idealnie nadają się do prac pociągowych. Umożliwia to także ich łagodny temperament.

  • Budowa

    • Konie ardeńskie nie należą do wysokich koni, przeciętnie osiągają wzrost od 150 do 160 cm. Głowa konia ardeńskiego jest przede wszystkim niska, z płaskim czołem i wypukłymi oczami. Szyja, co niezwykłe u tak masywnego konia, jest dosyć długa, ale masywna. Maść tej rasy jest bardzo różna – od karodereszowatego, kasztanowo dereszowatego, po ciemnokasztanowe i gniade. Koń ten jest nie tylko masywny, ale i silny, na co wpływają zwarta budowa, krótki grzbiet i silnie umięśnione lędźwia. Rasa ardeńska wyróżnia się też wyjątkowo mocnymi kośćmi. Kopyta co prawda nie są duże, ale za to mocne i kształtne. Krótkie i mocne są wreszcie kończyny.

  • Ciekawostki

    • Koń rasy ardeńskiej to jedna z lepszych ras nadająca się do ciężkiej pracy, dzięki ich niezwykle silnej budowie i dużej odporności.

    Auxois to właściwie odmiana ardena, tyle, że kasztanowato dereszowatym i swój rodowód bierze od starodawnego konia burgundzkiego.

    Jedną z ras powstałych w wyniku krzyżówki ardena z rasą murinsulan, perszenerów, norikerów i lżejszych koni węgierskich, jest murakozer – szybki koń pociągowy.

konie bretońskie

koń bretońskiKonie bretońskie, jak wskazuje sama nazwa, swój rodowód biorą z europejskiej Bretanii. Tamtejsi hodowcy zmagali się z wyhodowaniem odmiennego typu konia już od średniowiecza. Początek bretońskiej rasie dał konik z Gór Czarnych. Efektem krzyżówek były swego czasu aż cztery odmiany tego konia – zaprzęgowe, pociągowe, a nawet wyścigowe.
  • Pochodzenie

    • Jeśli chodzi o konie bretońskie, to wyróżnić można dwie jego odmiany – pierwsza, to typowy koń pociągowy, ceniony jako koń rzeźny, druga to lżejszy, gładko nogi postier, który jest odpowiednikiem angielskiego suffolk punch. Krzyżowany z końmi bulońskimi i perszeronami, idealnie nadaje się do prac polowych – taką rolę spełnia m.in. w winnicach południowej Francji. Hodowcy doceniają ich wielką energię i wytrzymałość i eksportują je na Półwysep Iberyjski, a nawet do północnej Afryki czy Japonii, gdzie służą do uszlachetniania miejscowych ras.

  • Budowa

    • Koń bretoński nie należy do wysokich koni – ich przeciętny wzrost waha się w granicach 1501-160 cm. Sylwetka jest zwarta i kanciasta. Głowa bretana jest widocznie kanciasta, nozdrza duże i rozwarte, uszy małe. Szyja jest dopasowana do całej budowy konia i podobnie jak ona jest masywna, gruba i krótka. Taka budowa nie powoduje jednak, że koń jest wolny czy mało energiczny, wręcz przeciwnie. Koń bretoński ma przeważnie kasztanowato dereszowate, ale zdarza się też kasztanowate oraz gniade i siwe. Do prac polowych predestynują je krótkie i masywne kończyny oraz kopyta.


  • Ciekawostki

    • Tradycją w przypadku koni bretońskich jest kurtyzowanie ogonów. W powszechnej opinii sprawia to, że konie mają bardziej masywny wygląd, zapobiega to także plątanie się lejca w ogon.
    Konie bretońskie należą do czołowych ras wykorzystywanych w celu doskonalenia ras pociągowych. W efekcie otrzymujemy bowiem mieszankę odpornego i silnego konia, na dodatek z łagodnym charakterem.

konie dońskie

konie dońskie, koń doński, koń rasy dońskiej Konie dońskie, koń doński to rasa, której początki datuje się na przełom XVIII i XIX wieku. Pochodzą one od stepowych koni, które hodowane były przez plemiona koczownicze. Można powiedzieć, że posiadają cechy wielu ras, m.in. karabachskiej, turkmeńskiej, a także arabów z Persji i mongolskiego nagaja.
  • Pochodzenie

    • Przebywanie w trudnych, stepowych warunkach sprawiło, że koń doński charakteryzuje się niezwykłą odpornością i nie wymagają specjalnej opieki. Hodowane w specyficznych warunkach klimatycznych, często same musiały zdobywać pożywienie, nawet w czasie zimy. To wszystko sprawiło, że konie te są nie tylko szczególnie odporne i wytrzymałe, ale także dobre w utrzymaniu. Z czasem zaczęto je krzyżować z końmi orłowskimi, końmi pełnej krwi angielskiej i strzeleckimi. Dziś, powszechnie stosuje się je w zaprzęgach i kawalerii.

  • Budowa

    • Konie dońskie są średniej wielkości, ich przeciętny wzrost wynosi 153 cm. Charakteryzują się one masywną, mocną budową. Pewne elementy jego anatomii utrudniają jednak ruchy – do takich zaliczają się m.in. strome łopatki – te ograniczają długość kroku, swobodę ruchów uniemożliwia natomiast ułożenie tylnych kończyn – często mają tendencje do krowiej postawy. Z kolei przednie kończyny mają tendencję do cofniętego nadgarstka. Głowa konia dońskiego ma średnią wielkość, a kark jest krótki i sztywny. Zad konia jest zaokrąglony i pochyły, a ogon nisko osadzony.

  • Ciekawostki

    • Niezwykła moc i odporność konia dońskiego sprawia, że często wykorzystywane są one w wyścigach na dłuższych dystansach. W słynnej Stadninie Budionnowskiej powstają najlepsze okazy tej rasy, pochodzące z krzyżowania klaczy dońskich i ogierów pełnej krwi angielskiej.
    Często rasa ta wykorzystywana jest w rolnictwie – nie tylko ze względu na wspomnianą już odporność, ale także dobry charakter i łagodne usposobienie. W pracy są wytrzymałe, a przy tym nie wymagają specjalnej opieki.

    Wcześniejszą formą konia dońskiego był koń karabachski - powstał on IV wieku w górach Karabachu na terenie Azerbejdżanu. Dziś hodowane są one w stadninie Akdam, gdzie są poddawane krzyżówce z arabami.

konie hanowerskie

konie hanowerskie, koń hanowerski, koń rasy hanowerskiejKonie hanowerskie uważane są za sukces w europejskiej hodowli koni gorącokrwistych. Dziś znane są przede wszystkim ze swoich sukcesów w zawodach jeździeckich, gdzie odgrywają rolę znakomitych skoczków. Sukces tej rasy to efekt wieloletniej starannej selekcji.
  • Pochodzenie

    • Konie hanowerskie swój rodowód biorą z założonej w pierwszej połowie XVIII wieku hodowli Jerzego II – późniejszego króla Anglii. Początkowym zamiarem miało być krzyżowanie ich z ciężkimi miejscowymi klaczami, co uczynić z nich miało ciężkie konie idealne do pracy. Do krzyżówki najpierw wykorzystano konie holsztyńskie, potem po przedstawicieli pełnej krwi angielskiej. W efekcie powstały konie może nie tak ciężkie jak wcześniej planowano, ale za to idealnie nadające się do pracy i do zaprzęgu, kawalerii. Zmiana sposobu ich hodowli nastąpiła po drugiej wojnie światowej – wtedy celem stało się uczynienie z nich sportowych koni wierzchowych. Obecnie, razem z rasą pełnej krwi angielskiej stosowane są do udoskonalania rasy hanowerskiej.

  • Budowa

    • Koń hanowerski charakteryzuje się średniej wielkości wzrostem, wahającym się od 153 do 162 cm. Maść konia jest przeważnie jasnogniada, początkowo był on kary. Jego głowa jest średniej wielkości, oczy duże i bystre. Kłąb jest bardzo mocno zaznaczony, a cała szyja długa i delikatna. Konia hanowerskiego, jako dobrego skoczka, wyróżniają silne lędźwie. Jeśli chodzi o kopyta, to w wyniku wieloletniej selekcji dziś są one silne i symetryczne, występująca kiedyś tendencja do wad kopy także została wyeliminowana – teraz są one mocne i dobrze ukształtowane. Muskularny i czasami spłaszczony zad jest zakończony wysoko osadzonym ogonem.

  • Ciekawostki

    • Konie hanowerskie zostały wykorzystane do utworzenia koni westfalskich – innych koni gorącokrwistych. Występują one przeważnie w Westfalii.

    Ruch hanowera jest równy, energiczny i pewny. Znak w kształcie litery H jest znakiem ogierów, które pochodzą ze stadniny w Celle, gdzie rasa ta została założona. W ciągu roku tutejszymi ogierami kryje się ponad 5 tys. klaczy.

konie holenderskie

konie holenderskie, koń holenderski, koń rasy holenderskiej Konie holenderskie, koń holenderski zaliczane są za jedną z czołowych ras koni gorącokrwistych. Kilku przedstawicieli tej rasy zasłynęło w dziejach jeździectwa. Warto chociażby wspomnieć o skoczku Calypso, Mariusie czy koniu Dutch Courage. Wszystkie one były efektem starannej selekcji i hodowli.
  • Pochodzenie

    • Rasa ta powstała praktycznie ze skrzyżowania dwóch miejscowych ras – gelderlandera i groningena. Szlachetny charakter miała nadać im krzyżówka z gorącokrwistymi końmi niemieckimi i francuskimi. Gelderlander wywodził się z prowincji Gelder, z kolei cięższy Groningen wywodził się od koni fryzyjskich i oldenburskich. Mieszanka tych dwóch ras, w połączeniu ze szlachetniejszymi przedstawicielami gorącokrwistych z Niemiec i Francji zaowocowała utworzeniem typowego konia sportowego.

  • Budowa

    • Koń holenderski osiąga przeciętny wzrost 160 cm. Jego maść jest przeważnie gniada, bądź skarogniada. Jego głowa prawie wcale nie odróżnia się od klasycznego konia pełnej krwi angielskiej. Przejął po nim także ostre i ruchliwe uszy. Szyja konia jest długa, posiada także mocne łopatki i przód. Jako typowy koń zaprzęgowy ma wzmocniony i skrócony grzbiet oraz mocne, zdrowe kończyny i kopyta, które idealnie sprawdzają się podczas jazdy. Zad konia jest silny, ale także lżejszy.

  • Ciekawostki

    • Jenne Loriston-Clarke, to mistrzyni ujeżdżania z Wielkiej Brytanii, sprawczyni sławy Dutch Courage. Konie holenderskie są efektem niezwykle starannej selekcji – ich doborem zajmuje się Warmbloed Paardenstamboed Nederland.

    Koń rasy holenderskiej należy do czołówki, jeśli chodzi o sukcesy w ujeżdżaniu i skoki przez przeszkody. Jeszcze lepsze efekty osiągały ich przodek – gelderlander.

konie holsztyńskie

konie holsztyńskie, koń holsztyński, koń rasy holsztyńskiejKonie holsztyńskie, koń holsztyński wywodzi się od ras używanych w okresie średniowiecza podczas wypraw wojennych. Często myli się je z rasą hanowerską, która jest jednak od nich znacznie cięższa w budowie. Duże zasługi dla rozwoju rasy miał Książę Holsztynu i duńscy monarchowie, którzy nie szczędzili pieniędzy na hodowlę holsztynów.
  • Pochodzenie

    • Początki rasy holsztyńskiej to średniowiecze, dokładnie XIII wiek, od kiedy w klasztorach hodowano ciężkie, mocne konie, które łączono z przedstawicielami koni orientalnych i hiszpańskich. Popularność holsztyna szybko przerosła oczekiwania hodowców – koń zyskał popularność w całej Europie, zwłaszcza Hiszpanii, Włoszech, Francji i Danii. Rasa o mało co nie zginęła w czasie wojen napoleońskich, po zakończeniu konfliktów udało się ją uratować dzięki dolewce krwi koni angielskich. Od tego czasu można mówić o stałej opiece nad tą rasą. Pod koniec XIX wieku powstał nawet Holsztyński Związek Hodowlany. Dziś, to właśnie Holsztyn nosi miano głównego ośrodka hodowli koni sportowych w Niemczech. Konie te należą do czołówki jeśli chodzi o skoki przez przeszkody.

  • Budowa

    • Konie holsztyńskie są wysokie, przeciętnie konie osiągają wysokość 160-172 cm w kłębie. Holsztyn jest podobny z wyglądu do konia pełnej krwi – jego głowa jest średnia, pełna wyrazu, szyja długa i smukła, a kłąb długi i wydatny. Klatka piersiowa szeroka. Rasa ta posiada doskonałe warunki do galopu i skoków dzięki długim, smukłym kończynom i mocnym stawom. Najczęściej holsztyny mają gniade, i siwe umaszczenie, jedynie czasami spotyka się okazy posiadające kare lub kasztanowate. Podsumowując, można powiedzieć przede wszystkim, iż holsztyny to doskonałe konie wierzchowe, które wyróżniają się inteligencją i chęcią do pracy.

  • Ciekawostki


    • Niemieckie miasto Traventhal stało się w czasach pruskich ośrodkiem hodowli tych koni – powstała tam specjalna stadnina dla wojska. Przełomowym wydarzeniem było utworzenie Szkoły Jazdy i Powożenia w Elmshorn w 1894 roku, która miała edukować młodych hodowców holsztynów.

    Koń rasy holsztyńskiej służył do ulepszania niemieckich ras koni gorącokrwistych., m.in. rasy hanowerskiej czy westfalskiej.

konie huculskie

konie huculskie, hucuły, koń rasy huculskiej, koń huculskiKonie huculskie, koń huculski nazywane potocznie jako strong> hucuły, to popularne konie domowe, cieszące się popularnością dzięki swojej dużej żywotności, sile i odporności. Kiedyś z powodzeniem służyły do dźwigania ładunków nawet w najtrudniejszych warunkach, dziś to znakomita rasa używana często w hipoterapii.
  • Pochodzenie

    • Konie huculskie wywodzą się z Huculszczyzny, czyli historycznej krainy, która była zlokalizowana we wschodniej części Karpat, którą zamieszkiwali górale huculscy. To właśnie tam skupiała się główna hodowla tej rasy. Gorszy czas w rozwoju tej rasy przyniosła I wojna światowa, kiedy to hucuły krzyżowano z końmi wielu ras. Dopiero po zakończeniu wojny rasę objęto szczególną opieką – w 1924 roku rejestrację klaczy rodnych zainicjował Michał Holländer. To wtedy również utworzono Związek Hodowców Koni Rasy Huculskiej.

  • Budowa

    • Koń huculski charakteryzuje się ciężką głową o różnym profilu, czoło jest szerokie, szyja raczej długa i gruba. Przedstawiciele tej rasy posiadają silny tułów, o długich żebrach, grzbiet jest długi i prosty. Konie wyróżniają się mocnymi stawami i niewielkimi kopytami. Umaszczenie koni huculskich jest zazwyczaj gniade i myszowate, przeważnie wówczas występuje ciemna pręga, która ciągnie się przez grzbiet, a także pręgi na nogach i łopatkach. Hucuły, zarówno ogiery jak i klacze, znane są ze swojego dużego temperamentu, ale łagodnego usposobienia. Cieszą się popularnością wśród hodowców ze względu na dużą uniwersalność – doskonale spisują się bowiem w siodle, jak i w zaprzęgu czy hipoterapii. Radzą sobie z trudnymi, nawet górskimi warunkami, potrafią skakać nawet do 140 cm. Przy tym szybko przystosowują się do trudnych warunków i uważane są za długowieczne.

  • Ciekawostki

    • Koń rasy huculskiej należy do klasy pony, biorąc pod uwagę ich wzrost. Z pewnością nie można jednak o nich powiedzieć, że są słabe. W czasie wojen służyły do dźwigania ciężkich ekwipunków, które często ważyły nawet ponad 100 kg i to w dodatku w górskich terenach.

    Hucuły uczą się bardzo szybko. Często nauka trwa 1-2 tygodnie, czasami już po pierwszym osiodłaniu koń jest gotowy do pracy.

 

konie kłusaki

konie kłusaki, koń kłusak, kłusaki francuskie orłowskie boltonKonie kłusaki, koń kłusak to popularna rasa używana w wyścigach konnych. Kłusaki mają swoją długą historię, a ich popularność rośnie z roku na rok. Na ten typ konia składa się kilka ras kłusaków wyhodowanych w USA, Rosji i Francji.
  • Pochodzenie:

    • Pierwsze wzmianki na temat kłusaków można odnaleźć w XVIII wieku, kiedy powstał kłusak amerykański wywodzący się od słynnego siwego ogiera – Messengera, który został wywieziony za ocean z Anglii pod koniec XVIII wieku. Messenger uważa się za ojca rasy, który przyczynił się do jej rozwoju. Efektem prężnie rozwijającej się hodowli było utworzenie w 1871 roku Amerykańskiego Rejestru Kłusaków. Można powiedzieć, że amerykańska rasa kłusaków dała asumpt do rozwoju ras kłusaczych na całym świecie, m.in. odmiany orłowskiej.

  • Budowa

    • Wieloletnie działania związane z tworzeniem i udoskonalaniem kłusaków zaowocowały powstaniem konia charakteryzującego się nieprzeciętną wytrzymałością i efektywnym kłusem. Talent do wyścigów jest w głównej mierze zasługą świetnej budowy konia. Jego tułów jest dłuższy, nogi dobrze umięśnione, a wzrost w granicach 155 cm. Głowa kłusaka jest sucha i średnich rozmiarów. Zad jest umięśniony i ścięty, z nisko osadzonym ogonem. Kończyny mocne i suche. Te cechy predestynują kłusaka do udziału w wyścigach wózków, w których poruszają się one kłusem. Ze względu na fakt, że w tego rodzaju imprezach zwraca się przede wszystkim uwagę na szybkość, wśród przedstawicieli tej rasy są zarówno konie małe i drobne jak araby, jak i większe i bardziej masywne osobniki, w typie konia angielskiego.

  • Ciekawostki

    • W Polsce środowiska związane z hodowlą koni stawiają sobie za cel wprowadzenie i upowszechnienie tej rasy – w tym celu od 1997 r. działa Stowarzyszenie Hodowców i Użytkowników Kłusaków.

    Popularne wyścigi wozów z udziałem kłusaków występują w ten sposób, że powożący siedzi w tzw. sulce, czyli lekkim wozie z lekkiego metalu. W czasie wyścigu koń może jedynie kłusować, przejście do galopu na odległości większej niż 25 m, koń jest zdyskwalifikowany.

konie kuce

koń kucKonie kuce to najmniejsze konie wykazujące cechy koni prymitywnych. Na pierwszy rzut oka wydają się być ociężałe, ale to tylko wrażenie. W rzeczywistości są niezwykle żywe i żwawe. Mimo małego wzrostu potrafią być niegrzeczne, a nawet nieznośne – potrafią ugryźć, a nawet kopnąć. Choć zdarzają się również spokojne osobniki. Przede wszystkim są jednak wytrzymałe, często stosuje się je do jazdy konnej i hipoterapii dzieci. Można je również spotkać w cyrku.
  • Pochodzenie

    • Konie kuce to konie, które wywodzą się niemalże ze wszystkich zakątków świata, gdyż rasę tworzy kilkanaście odmian. Wszystkie łączy jedno – wyhodowane były w ciężkich warunkach, dlatego charakteryzują się olbrzymią wytrzymałością i odpornością. Hodowane były w stadach, dlatego nie lubią być same.

  • Budowa

    • Koń kuc charakteryzuje się niewielkim wzrostem, wysokość w kłębie nie przekracza 150 cm. Ich wyróżnikiem jest bujna grzywa i puszysty ogon. Potrafią doskonale dostosować się do panujących warunków – w czasie zimy ich sierść jest dłuższa i grubsza, natomiast latem zmienia się w gładką i lśniącą. Zazwyczaj posiadają proporcjonalną budowę, głowa jest średniej wielkości, grzbiet szeroki oraz lekko ścięty zad. Tułów jest brzuchaty, nogi są niskie z twardymi, okrągłymi kopytami. Najpopularniejsze umaszczenie kuców to: siwe, kasztanowate, kare.

  • Ciekawostki

    • Kuc szetlandzki uznawany jest za najsilniejszego konia na świecie, stąd jego rola konia roboczego. Dawniej często stosowany był do prac pociągowych, a nawet transportu węgla. Ciężka praca doprowadziła do tego, że ich populacja zmniejszyła się, podobnie jak żywotność. Dziś zazwyczaj używa się ich do zaprzęgu bryczką, dzięki możliwości pokonania nawet 30 km w zaledwie kilka godzin. Małe kuce pełnią często rolę atrakcji – świetnie spisują się w cyrku, skokach przez przeszkody, są także nieocenione w leczniczej hipoterapii.

konie małopolskie

konie małopolskie, koń małopolski, koń rasy małopolskiejKonie małopolskie, koń małopolski zalicza się do rasy półkrwi angloarabskiej i arabskiej, których hodowla koncentruje się w Małopolsce. Są mniejsze i drobniejsze od koni wielkopolskich. Konie małopolskie wyróżniają się urodą, szlachetną budową. Po swoich przodkach - konikach polskich, odziedziczyły takie cechy jak: płodność, długowieczność oraz odporność na choroby.
  • Koń rasy małopolskiej - pochodzenie

    • Największy przełom w hodowli koni małopolskich nastąpił w XVII i XVIII wieku, kiedy został uszlachetniony krwią ogierów perskich, turkmeńskich, kabardyńskich i arabskich. Następnie w połowie XIX wieku wpływ na rozwój rasy odegrały konie angielskie, natomiast w drugiej połowie XX wieku - konie kabardyńskie. Można z całą pewnością stwierdzić, iż największy wpływ na rozwój rasy odegrały stadniny w Janowie Podlaskim i Białce, w których do dzisiaj znajdują się znane ośrodki hodowli tej rasy.

  • Budowa

    • Koń małopolski to przede wszystkim mała, drobna głowa o łagodnym wyrazie, Mała głowa w typie orientalnym, lekko szczupacza, oczy duże, o łagodnym wyrazie. Szyja koni tej rasy jest długa, klatka piersiowa wydatna, głęboka i dość szeroka. Zad jest lekko ścięty, a kończyny długie i suche. Sierś jest jedwabista, najczęściej gniada.

  • Ciekawostki

    • Konie małopolskie są idealne dla młodych jeźdźców - są raczej łagodne, pracowite i inteligentne. Po arabach odziedziczyły temperament, po wojskowych przodkach - waleczność i odwagę. Idealne do hodowli - niewybredne, jeśli chodzi o jedzenie, bardzo rzadko chorują. Sprawdzają się również jako konie sportowe, Łatwe w hodowli, niewybredne w kwestiach żywieniowych, cieszące się dobrym zdrowiem. Świetne konie wierzchowe, sprawdzają się jako konie sportowe oraz pociągowe do bryczek, dorożek itp.

konie meklemburskie

koń meklemburskiKonie meklemburskie, koń meklemburski pochodzą z Niemiec, są używane jako konie wierzchowe, ale dawniej używano je jako konie pociągowe lub do celów wojskowych. Przed zjednoczeniem Niemiec rasa ta była uważana za wschodnioniemiecką wersję konia hanowerskiego. Obie rasy mają te same korzenie i obie krzyżowano z końmi holsztyńskimi, końmi trakeńskimi i końmi pełnej krwi angielskiej.
  • Pochodzenie

    • Hodowla koni meklemburskich miała miejsce już w czasach średniowiecza. Początkowo rasę krzyżowano z końmi pełnej krwi angielskiej, dopiero potem zastąpiono go rasą hanowerską.

  • Budowa

    • Konie meklemburskie wyglądem przypominają przedstawicieli rasy hanowerskiej. Zaliczane są do ras wyższych, przeciętnie osiągają wysokość w granicach 155-170 cm. Głowa jest średniej wielkości, szyja gruba, podobnie jak barki i pierś. Nogi koni tej rasy są mocno zbudowane, nadpięcia krótkie, a kopyta krągłe i twarde. Łopatki ustawione są pod ukośnym kątem.

  • Ciekawostki

    • Meklemburska rasa zaliczana jest do spokojnych, to klasyczny koń wierzchowy o przyjaznym usposobieniu. przystosowany niemalże do wszystkich metod jeździectwa.

 

konie polskie

konie polskie, koniki polskie, koń polski rasaKonie polskie to jedna z popularniejszych ras w naszym kraju zaliczana do późnodojrzewających, długowiecznych i niezwykle odpornych zarówno na panujące warunki, jak i choroby. Ich przodkami były tarpany zamieszkujące kiedyś lasy środkowej Europy. Jest on szczególnie ceniony za inteligencję i łagodny charakter.
  • Koniki polskie - pochodzenie

    • Rasa wywodzi się od tarpanów. Pod koniec XVIII wieku ostatnie tarpany umieszczono w zwierzyńcu koło Biłgoraja, w momencie zlikwidowania go konie trafiły w ręce miejscowych chłopów, którzy zaczęli krzyżować je ze zwykłymi, roboczymi końmi. Efektem tej krzyżówki były właśnie konie polskie. Dziś przywiązuje się wielką wagę do hodowli koni czystej rasy. W tym celu trzymane są one w specjalnych rezerwatach, m.in. w Stacji badawczej PAN w Popielnie.

  • Budowa - koń polski rasa

    • Koń polski charakteryzuje się silną, krępą budową. Są zaliczane do niższych ras, przeciętnie osiągają bowiem wysokość w granicach 130-140cm. Głowa jest ciężka, a szyja nisko osadzona. Wyróżnikiem rasy polskiej jest wyraźny kłąb, głęboka klatka piersiowa i ścięty zad. Jeśli chodzi o ubarwienie, to jest ono głównie myszate, z pręgami na kończynach i czarną pręgą na grzbiecie.

  • Ciekawostki

    • Konie polskie to doskonała propozycja dla miłośników ras wierzchowych – doskonale radzi sobie ze wszystkimi chodami, jest doskonałym wierzchowcem zarówno dla dzieci, jak i młodzieży. Radzi sobie również jako koń zaprzęgowy, z tego względu jest częstą rasą stosowaną przez rolników. Co ważne, stosowany jest także do badań naukowych.

    Konie polskie, mają duże znaczenie dla rozwoju ras polskich i rosyjskich.

konie reńskie

koń reński
 
Konie reńskie to przedstawiciele średnio ciężkich koni spokrewnionych z belgijskim koniem zimnokrwistym. Historia tej rasy rozpoczęła się ponad 100 lat w Nadrenii. Dziś konie te stanowią 2 proc. Populacji wszystkich koni w Niemczech i zaliczane są do grona 4 tamtejszych ras ciężkich.
  • Pochodzenie

    • Konie reńskie mają już ponad 100 lat. Dokładnie ponad wiek temu w Nadrenii wyodrębniono tę rasę. Początek reńskiemu koniowi dały miejscowe, ciężkie konie westfalskie i saksońskie, można jednak powiedzieć, że szczep założycielski pochodził z Belgii, skąd importowano ciężkie konie pociągowe. W efekcie powstała popularna rasa niemieckich, ciężkich koni, które stanowią dziś 2 procent populacji wszystkich koni w tym kraju. Oprócz reńskiego przedstawiciela, do grona 4 ciężkich ras zalicza się tam także rasę: Schwarzwald, Schlezwig i południowoniemiecką.

  • Budowa

    • Koń reński zaopatrzony jest w skośne ustawienie łopatek, co sprzyja ciągnięciu zaprzęgów. Typowymi cechami dla tej rasy są: krótki wykrok, silna szyja i tułów oraz mocno umięśnione kończyny, szczególnie tylne. Wzrost konia waha się w granicach 150-165 cm. Można powiedzieć, że koń reński jest podobny do belgijskiego – podobnie jak on ma duże i muskularne ciało. Głowa jest umieszczona na krótkiej szyi, klatka piersiowa jest głęboka i szeroka. Nogi konia są krótkie i mocne, zaopatrzone w szczotki. Najczęstsze ubarwienie tej rasy to kasztanowate, chrapy i okolice brzucha są jednak jasne, a kończyny, grzywa oraz ogon kare.

  • Ciekawostki

    • Przełomową datą dla rozwoju tej rasy był rok 1892 roku, kiedy to zrezygnowano z hodowli rasy reńsko-belgijskiej na rzecz czystej rasy – wtedy też została dla niego wprowadzona księga stadna.

konie śląskie

konie śląskie, koń śląski, koń rasy śląskiejKonie śląskie, nazywane popularnie ślązakami, to przede wszystkim doskonałe wierzchowce i konie zaprzęgowe. Charakteryzują się wyjątkową siłą, ambicją i elegancją. Ich historia jest długa i sięga XIX wieku. Dziś dzieli się je na dwie grupy - w starym i nowym typie.
  • Koń rasy śląskiej - pochodzenie

    • Początki rasy koń śląski sięgają XIX wieku, choć wówczas nie stosowano dzisiejszej nazwy. Początek hodowli wiąże się z utrzymaniem koni kawaleryjskich, które rozpoczęto na terenie Śląska po zakończeniu ery Napoleona. Czasy wymagały hodowli koni roboczych, które chciano stworzyć poprzez krzyżówkę głównie ras trakeńskiej, wschodniopruskiej, angielskiej i półkrwi angielskiej. Efekt nie był zadowalający, dlatego pod koniec stulecia zaczęto je mieszać z końmi wschodniofryzyjskimi i oldenburskimi, a w mniejszym stopniu także hanowerskimi, co przyniosło oczekiwane rezultaty. Można powiedzieć, że hodowla ślązaków szła dobrze aż do czasów II wojny światowej, w wyniku której spora część przedstawicieli tej rasy zginęła. Starania po wojnie, utworzenie Polskiego Związku Hodowców Koni, który stawiał sobie za cel uratowanie rasy ocalił konie śląskie.

  • Budowa

    • Koń śląski charakteryzuje się zgrabną sylwetką i ciężką, dużą głową. Szyja konia jest długa i mocna, podobnie jak tułów. Kłąb mocno zaznaczony, a zad szeroki. Rasa mierzy przeciętnie od 158 cm u klaczy do 160 cm u ogierów. Umaszczenie najczęściej jest gniade, skarogniade, kare i siwe, inne powodują wyeliminowanie konia z hodowli. Jeśli chodzi o ślązaki nowego typu, w których żyłach płynie krew anglików, to wyróżniają się one większą suchością, bardziej skośnymi łopatkami i wyższym wzrostem. Są również szybsze i zwawsze od koni śląskich w starym typie.

  • Ciekawostki

    • Przedstawiciele ślązaków często wykorzystywane są do celów rekreacyjnych i sportowych. Niejednokrotnie odnosiły sukcesy w ujeżdżeniu, skokach. Spełniają doskonale swoją rolę również w hipoterapii, dzięki swojej łagodności, chęci współpracy z jeźdźcą. To idealne konie rodzinne.

konie trakeńskie

konie trakeńskie, koń trakeński, koń rasy trakeńskiej, trakenKonie trakeńskie to kolejni przedstawiciele gorącokrwistych, a przy tym pod względem anatomii i wyglądu bliski ideału, jeśli chodzi o wzór konia sportowego. Rasa ta ma za sobą długą historię, a jej początki to tereny ówczesnych Prus Wschodnich. Dziś, konie trakeńskie często służą do ulepszania innych ras.
  • Pochodzenie

    • Konie trakeńskie, wywodzą się z terenu Prus Wschodnich, czyli dzisiejszych terenów należących do Polski i Rosji. W XIII wieku ziemie te dostały się pod panowanie krzyżackie i można powiedzieć, że od tego momentu rozpoczęła się hodowla tych koni przez Krzyżaków. Na początku, podstawową formą konia było mocne, ale niezbyt urokliwe zwierzę, które wywodziło się od miejscowych koni, które były z kolei potomkami konia polskiego. Postęp w ulepszaniu rasy nastąpił po założeniu przez króla pruskiego Fryderyka Wilhelma I, stadniny w Trakenach, od których rasa bierze swą nazwę. Wówczas rozpoczęła się hodowla koni przede wszystkim do celów wojskowych – w tym celu do hodowli wprowadzono więcej anglików i arabów, które wpłynęły na porwę zarówno wyglądu, jak i temperamentu trakena.

  • Budowa

    • Koń trakeński jest koniem średniej wielkości, przeciętnie osiągają one wysokość 160-162 cm. Jego maść jest przede wszystkim jednolita, ale bardzo różnorodna, np. gniada. Głowa trakena, ze względu na jego szlachetne pochodzenie od konia pełnej krwi angielskiej wyróżnia się niezwykłą szlachetnością. Oczy są pełne wyrazu, a uszy, jak u wszystkich rasowych przedstawicieli- czujne i ruchliwe. Inne cechy jego anatomii to m.in.: długa szyja, bardzo mocne kończyny i kopyta. Generalnie budową traken sprawia wrażenie konia niezwykle masywnego, wyróżniającego się przy tym harmonijną budową.

  • Ciekawostki

    • Koń trakeński odznacza się dużym temperamentem, który przejął od koni pełnej krwi angielskiej.
    Traken charakteryzuje się niesamowicie silnym zadem, warto dodać, że to konie trakeńskie dominują podczas zawodów, m.in. Wielkiej Pardubickiej.

    Ze względu na swoją niesamowitą siłę uzyskują świetne wyniki w zawodach międzynarodowych, sławę zyskały po pasmie zwycięstw podczas olimpiady w ’36 roku w Berlinie.

konie ukraińskie

koń ukraiński
 
Konie ukraińskie, koń ukraiński to rasa przeznaczona w większości do celów jeździeckich ze względu na swoje wyjątkowe predyspozycje w tej dziedzinie. Rasa ukraińska słynie również z doskonałych wyników w skokach przez przeszkody i ujeżdżeniu. Można powiedzieć, że jest podobny do pełnej krwi anglika, choć jest od niego bardziej spokojny i silniejszy.
  • Pochodzenie

    • Konie ukraińskie są efektem mieszanki wielu ras europejskich, przede wszystkim koni niemieckich i węgierskich.

  • Budowa

    • Koń ukraiński przez długi czas należały do gatunków dzikich. Dopiero mieszanka z innymi rasami europejskimi uczyniła z nich bardziej szlachetne konie. Po swoich przodkach odziedziczyły jednak niezwykłą odporność i siłę, które sprawdzają się podczas trudnych warunków pogodowych. Jeśli chodzi o budowę konia ukraińskiego, to są one masywne, głowa jest duża, kończyny i kopyta mocne.

  • Ciekawostki

    • Popularną do dziś atrakcją turystyczną z udziałem koni ukraińskich są rajdy po Ukrainie organizowane przez cały rok.

konie westfalskie

koń westfalskiKonie westfalskie, koń westfalski to przedstawiciele niemieckiej rasy gorącokrwistych koni domowych, które jak sama nazwa wskazuje, wywodzą się z Westfalii. Powstały z krzyżówki konia trakeńskiego, hanowerskiego i konia pełnej krwi angielskiej. Rasę westfalską można zaliczyć do grona ras osiągających najlepsze wyniki w jeździectwie.
  • Pochodzenie

    • Westfalia słynie nie tylko z hodowli dobrze nam dzisiaj znanych koni westfalskich. To bowiem kraina o długiej tradycji hodowli – już w czasach starożytnych zajmowano się tam hodowlą koni do celów roboczych i zaprzęgowych. Przez stulecia panowało duże zamieszanie, co do kierunku dalszej hodowli i celów, w jakich miały być wykorzystywane powstające rasy. Działanie ujednolicono dopiero na początku XX wieku, kiedy to utworzono westfalską księgę stadną. Do stworzenia konia westfalskiego użyto koni pełnej krwi angielskiej, hanowerskie, oldenburskie i trakeńskie. Można powiedzieć śmiało, że największy wpływ na rasę westfalską wywarł koń hanowerski – obydwa konie niewiele się między sobą różnią, zwłaszcza jeśli chodzi o budowę.

  • Budowa

    • Koń westfalski to rasa o wyjątkowo wysokim kłębie mierzącym nawet 165-175 cm. Konie wyróżniają się proporcjonalną budową, posiadają długą szyję, wyraźnie zaznaczony kłąb i długi grzbiet. Widoczne są mocno umięśnione kończyny. Głowa konia jest średniej wielkości. Przeciętny wzrost to od 162 do 172 cm w kłębie. Najczęstsza maść występująca u tej rasy to kasztanowata i gniada, niejednokrotnie z białymi plamkami. Warto dodać, że koń westfalski wyróżnia się elegancją i zgrabnością, jest alternatywą dla konia hanowerskiego, od którego jest nieco większy.

  • Ciekawostki

    • Na rozwój tej rasy największy wpływ miała wspomniana już wyżej rasa hanowerska. Konie westfalskie często wykorzystywane są podczas zawodów w ujeżdżeniu i skokach przez przeszkody. Towarzyszą jeźdźcom W rodzinnym kraju – Niemczech cieszą się olbrzymią popularnością i uznaniem. Sławny koń Rembrandt jest właśnie koniem westfalskim.

 

 

 

 

konie wielkopolskie

konie wielkopolskie, koń wielkopolski, koń rasy wielkopolskiejKonie wielkopolskie to rasa powstała na skutek uszlachetnienia miejscowych koni przedstawicielami ras wschodniopruskich i trakeńskich. Duży udział w ich rozwoju miały także konie pełnej krwi. Są często używane w sporcie i rekreacji jeździeckiej. Ostatecznie rasa została ustanowiona w 1965 roku, występują w niej dwie odmiany: poznańska oraz mazurska.
  • Koń rasy wielkopolskiej - pochodzenie

    • Konie wielkopolskie można uznać za rasę półkrwi angielskiej, którą oznaczamy symbolem X Wlkp. W całości rasa ta została wyhodowana w naszym kraju na skutek krzyżówki miejscowych koni z rasą trakeńską, wschodniopruską, berberyjską, końmi pełnej krwi angielskiej oraz arabami. W efekcie powstały konie szlachetne, charakteryzujące się niezwykłą wytrzymałością. Zmiany przyniosła II wojna światowa. Po jej zakończeniu hodowla koni wielkopolskich przybrała dwa kierunki – na północy Polski krzyżowano konie trakeńskie i wschodniopruskie, tworząc konie mazurskie, z kolei na terenie Poznania z krzyżówki dwóch odmian wyhodowano konia poznańskiego. Dopiero z czasem obydwie rasy upodobniły się do siebie i w drugiej połowie lat 60. ujednolicono rasę, nazywając ją wielkopolską. Dziś, największe centra ich hodowli to Posadowo, Racot, Pępowo, Liski, Nowielice.

  • Budowa

    • Koń wielkopolski nie należy do wysokich, przeciętnie zwierzęta osiągają wysokość od 158 do 160 cm w kłębie. Najwyraźniej cechy orientalne u wielkopolaka widać w jego głowie – przypominającej kształtem zwężający się trójkąt. Głowa jest niewielka, posiada duże oczy oraz subtelne chrapy. Szyja konia jest długa i sucha, a klatka piersiowa głęboka i szeroka. . Ciężką pracę ułatwiają silne, mocno umięśnione kończyny. Najczęstsze umaszczenie tego gatunku to kasztanowate i gniade, rzadziej siwe i kare.

  • Ciekawostki

    • Konie wielkopolskie to idealna rasa dla osób, które marzą o koniu zrównoważonym, łagodnym, łatwym do ułożenia, a przy tym pracowitym. Po swoich przodkach czystej krwi odziedziczyły duży temperament i energiczność.